Free Flow of Goods

Podróż z plecakiem daje nam niepowtarzalną okazję do zdania sobie sprawy, jak niewiele jest nam potrzebne do egzystencji. Zgodnie ze złotą zasadą backpackerów:
Przed podróżą połóż na łóżku wszystkie rzeczy, które uważasz za niezbędne, następnie spakuj tylko połowę.
Chociaż większość podróżujących zna tą zasadę, prawie wszyscy (nie wyłączając mnie oczywiście) ją ignorują w myśl innego powiedzenia „a nóż widelec...”. Nie inaczej w naszych domach: gromadzimy tuziny dóbr materialnych, z którymi jakoś nie potrafimy się rozstać. Co z tego, że leżą zakurzone. Przecież są nasze i mogą nam się kiedyś przydać.
Przyjmijmy na chwilę, że miarą wartości danego przedmiotu jest jego użyteczność, a nie cena. Oczywiście żal wydać komuś coś, za co zapłaciło się sporo pieniędzy. W imię kultu materializmu lepiej żeby się to kurzyło u nas, niż przydało się komuś innemu, a nie daj boże obcemu.
Dla podróżników cena nie jest ważna. W przedmiocie liczy się użyteczność, waga i objętość. Jednak waga plecaka nie jest jedynym powodem, dla którego w czasie podróży oddajemy innym część swojego dobytku tym, którzy bardziej go potrzebują. Nie tylko znajomym, ale często przygodnie poznanym osobom, o których wiemy, że już ich nigdy więcej nie zobaczymy. Czasami się wymieniamy, ale bardzo często po prostu przekazujemy część naszych skarbów bezinteresownie, nie oczekując niczego w zamian.
Ci co podróżują już jakiś czas znają zasadę przepływu dóbr, w myśl której, jeśli ja komuś coś ofiaruje, co tej osobie akurat jest potrzebne, to za jakiś czas ktoś inny mi pomoże.
W swojej paromiesięcznej podróży podarowałem między innymi kurtkę przeciwdeszczową, za którą parę lat temu zapłaciłem sporo (za markę i niewielką objętość, jaka po zwinięciu zajmuje). Dla mnie była ona bezużyteczna, miałem drugą. Jakiś czas później oddałem sweter sierotom w Kunming. Markowy, bardzo ładny, ale mnie się nie w tej chwili nie przydawał.
W Kunming poznałem Szweda, który słysząc, że wybieram się niedługo do Laosu, wręczył mi prawie nowy anglojęzyczny przewodnik Lonely Planet. Jemu już nie był potrzebny. Oczywiście mógł go sprzedać, bo to towar deficytowy i zarobić z 40 zł. Tak samo Rosjanin w Dali, który podarował mi swoją książkę, widząc jak bardzo pragnąłem książki Da*la*jl*am*y (cenzura chińska działa :-) ) . Aby ją otrzymać musiałem oddać dwie inne, a miałem tylko jedną. Skończę ją czytać, przekażę dalej. Niech służy komu innemu. Tak samo z paroma innymi rzeczami.
Czasami wręcz nie potrafię w to uwierzyć jak różnie mogą być postrzegane przedmioty materialne. Dla mnie coś może być zasadniczo bez wartości, natomiast dla kogoś innego może być znaczące dla przetrwania. Zaskakujące ile pozytywnej energii i uczuć może wyzwolić każdy przedmiot przekazany w odpowiednim miejscu i czasie.
W moim pokoju w Poznaniu zalega mnóstwo niepotrzebnych mi rzeczy. Kurzą się i marnują. A mogłyby przecież tyle pozytywnej energii wyzwolić, gdyby je dać tym, którzy je potrzebują, a oni potem przekazaliby je dalej. 4 regały książek, 5 słowników anglojęzycznych, mnóstwo czasopism polsko- , anglo-, niemiecko-języcznych.....naiwnym byłbym sądząc, że przynajmniej część z tego zbioru jeszcze przeczytam. A jednak nie potrafię się jakoś z nimi rozstać. Stanowią część mnie, mojej tożsamości. Identyfikuję się z nimi. A dla innych świadczą o moim rzekomym oczytaniu.
Wynika z tego, że abym czuł się wartościowy i bym był doceniany przez innych potrzebuję tak imponującej biblioteczki. Dla wielu z Was pewnie brzmi to żałośnie i tak właśnie jest. To moje zniewolenie jest żałosne, bo wcale nie potrzebuję tych książek by się czuć inteligentnym i byście mnie doceniali. To tylko mój naiwny i ułomny umysł nadał takie znaczenie tym materialnym przedmiotom. A przecież nie potrzebuję ich na własność by być szczęśliwym.
Jaki jest więc sens posiadania rzeczy materialnych na własność jeśli nikomu by one tak naprawdę nie służyły?
Materializm jeszcze nikogo nie uszczęśliwił, stanowi jedynie marny substytut dla osiągania prawdziwego szczęścia.
Pewnie Marks byłby ze mnie dumny, bo mój post to w pewnym sensie pochwała komunizmu w czystej postaci. I to jeszcze napisany w komunistycznych Chinach. Czyżby zrobiono mi tu pranie mózgu?
Oczywiście, że nie :-) Dzisiejsze Chiny to już nie komunizm. To wolny rynek, bogaci i biedni. To konsumpcja na potęgę, tak jak u nas. To taka UE po podpisaniu traktatu lizbońskiego. A T * Y* B* E* T to buntująca się Irlandia.
Jednak moim celem nie było propagowanie jakiegokolwiek systemu politycznego, ani ideologii.
Chciałem tylko podzielić się refleksją jak wiele pozytywnej energii i „dobra” można uzyskać przekazując potrzebującym to co nam jest niepotrzebne.